Nadat de Fransen vertrokken waren en de keizerlijke adel weer was afgeschaft, konden degenen die opnieuw tot de adel wilden behoren, een aanvraag daartoe indienen bij koning Willem 1. De meeste edelen uit het ancien régime (vóór de Franse tijd), en ook enkele empire-edelen (de door Bonapart geridderden Nederlanders), deden dit.  Carl von Clermont werd in 1814 door de regering van het Koninkrijk der Nederlanden benoemd tot Ridder van Limburg, of van Brabant, afhankelijk van de bron die men raadpleegt.  Nederlandse ridders hadden in die tijd een bestuurlijke bevoegdheid via de Ridderschap waarin de edelen van een gewest verenigd waren. Hier kwamen alleen mensen van vermogen voor in aanmerking en er hoorde een kostbaar kostuum bij. Mogelijk stond er ook een vergoeding tegenover.

Carl Theodor heeft vanaf 1814 tot aan zijn overlijden in 1826 in de Ridderschap gezeten.

Bezittingen van Carl Theodor

In de volkstelling van 1807 en 1815 staan niet alleen de inwoners van een huis vermeld, maar ook de eigenaar. Als oudste zoon en erfgenaam had Carl verreweg de meeste panden van de Von Clermonts op zijn naam. Toen het minder goed ging met de zaken probeerde Carl Theodor in 1816 Kasteel Vaalsbroek te verhuren. Of dat gelukt is vertelt de krant er niet bij.

Sinds de Franse tijd begon zich o.a. door de beperkende handelsvoorwaarden en de onvermijdelijke mechanisering een crisis te ontwikkelen in de textielregio Verviers-Monschau-Aken, die rond 1840 tot een hoogtepunt kwam.

In Vaals waren de problemen al eerder merkbaar. Rond 1820 begonnen er grote openbare verkopingen plaats te vinden. Zoals de vele bezittingen van Kolonel Sternbach, waaronder een bierbrouwerij en grote voorraden graan. Dit alles werd namens zijn erfgenamen al sinds 1816 in de openbare verkoop gebracht. Makelaars waren er nog niet en een openbare verkoping via een notaris was dan de weg om te bewandelden.

Daarna werden begin 1820 ook de Trostorff bezittingen openbaar verkocht. Daaronder vielen Haus Pelikan, nu bekend als Schatull en de bijbehorende fabriek plus diverse molens en landerijen rondom Vaals. In die tijd hanteerde de journalistiek al de spellingsregels van professor Siegenbeek, ingevoerd vóór de Franse tijd. Toch duiken er hier en daar zuidelijke termen op zoals 'bosken' en brüketel'. Ook valt het gebruik van de g in plaats van de ch en een y inplaats van een ij op. Dat zag men als modern, terwijl het op ons eerder ouderwets overkomt.

De beschrijving van de inboedel onderaan het knipsel geeft weer wat men in een voornaam huishouden had aan meubels en gerei. Een scha(a)praay is een provisiekast. (denk aan schap) De arcering is het resultaat van de zoekfunctie op Delpher.nl 

Faillissement

Voor het grote Von Clermont Imperium viel in 1819 het doek. Het faillissement werd aangevraagd door de nog steeds bestaande Bethmann Bank in Frankfurt am Main. 

De recessie en de openbare verkoop van zoveel andere bezittingen en fabrieken in Vaals, bespoedigde de verkoop van de Von Clermont bezittingen natuurlijk niet. En hoewel er in elk krantenbericht werd gesproken over een definitieve verkoop dan wel definitieve uitkering van percentages over de schulden, is aan de krantendata te zien dat het veilen van de Von Clermontbezittingen zich doorzette tot minstens 1840. Door de langzame verkoop kon de familie mogelijk wel blijven wonen in hun huizen en gebruik blijven maken van de inboedel. De beslagname was zeer gedetailleerd en persoonlijk, ook kostbare wijnen en boeken vielen daaronder, zie links. De twee oudste zonen van Carl Theodor, Carl jr. en Henri jr. waren na elkaar belastingontvanger van Vaals ten tijde van het faillissement en uit dien hoofde ook betrokken bij de uitvoering ervan. De voorwaarden voor de verkoop lagen bij de assessor ter inzage op Haus Kirkveld waar zij kantoor hielden en waar de kostbaarheden bezichtigd konden worden. Dat moet pijnlijk geweest zijn.

Hieronder valt te lezen wat er van de Von Clermontbezittingen geveild moest worden. Het blijft verbazingwekkend dat er nog zoveel huizen en landerijen op naam van Carl Theodoor stond. Maar wellicht waren die onderpand voor leningen aan de fabriek. Dat één zoon zoveel erft is voor ons in deze tijd ook vreemd. Carl Theodor erfde de fabrieken in Nederland en Duitsland, plus kasteel Vaalsbroek, het Von Clermont Stammhaus en vele woningen en percelen land, bos en visvijvers. Huis Kirchfeld was waarschijnlijk al van hem. Zijn twee jaar jongere broer Adam had ook huizen en land geërfd, plus natuurlijk kasteel Bloemendal. De oudste zonen waren als prinsen in een koninkrijk. De opvolger en reserve-opvolger van de koning en dus degenen aan wie alles toeviel. De Von Clermont dochters hadden ieder hun bruidsschat, en te zien aan de huizen die op naam van dochters Christel en Christiane stonden ten tijde van de volkstelling van 1815, werden de jongste dochters niet afgescheept met een kleinigheid.